Theetje drinken

Tada, mijn gloednieuwe theepot. Twee maanden lang speurde ik naar een theepot. Elke loppis, supermarkt en zelfs keukenwinkel liep ik af (zijn er niet zo veel in mijn buurt hoor). Het steelpannetje was ik al meer dan zat. Nada noppes niks, binnen mijn budget en als dat het wel was, was het super ranzig. Een enorme theeleut kan niet zonder theepot. Zo noem ik mezelf maar even, maar meestal zijn het kruidendrankjes die staan te trekken. Mijn dag is verdeeld in kruidendrankjes die dan weer aangepast zijn aan mijn stemming, wie er thuis is en de kleine kwaaltjes die er heersen. Kortom, een theepot is een must voor mij. Loppis en winkel in, loppis en winkel uit. In mijn hoofd werd het budget al opgeschroefd en zo vond ik in de supermarkt toch een glazen theepot. Een week na mijn aankoop, KLEDDER, pot gevallen. De man keek me met droevige hondenogen aan, oeps, en besefte zijn lot: loppis en winkel in, loppis en winkel uit. Mooi niet! Ik stapte in de auto reed 30 km naar de thee en koffiewinkel, zocht de goedkoopste theepot, nog steeds ver boven budget, rekende af en reed weer 30 km terug. Blij, blij! Volgens de verpakking met een anti-drup systeem. Kijk naar de foto, zie je hem hangen?!

Wie komt er thee drinken?

Kijk!

Met frisse tegenzin poseert Lief even haar nieuwe trui. Moet van mama. Die is namelijk altijd reuze trots op afgemaakte breiwerkjes. Het truitje gleed gisteravond van de pennen en vanochtend werkte ik de eindjes weg. Drie eindjes, om precies te zijn. Het truitje werd in het rond gebreid van boven naar beneden uit 1 stuk. Geweldig, geen aan-elkaar-maak-gedoe en heel weinig eindjes om weg te werken. Ik  hartje dit om het maar eens populair te zeggen. Wat nog meer fijn is aan dit truitje is dat er geen mouwen zijn. Kijk, wollen truien zijn heerlijk, maar die mouwen.... zo onhandig als je aan het werk/ spelen bent buiten. Ze hangen overal in en zijn na 10 minuten al smerig of kletsnat.

Het patroon is Milo van tikkiknits.com en is simpel en snel om te maken. Kun je recht en averechts breien, dan kun je dit patroon met gemak. Ook staan er online video tutorials voor dit patroon. Kind kan de was doen (is dat nog wel zo tegenwoordig?). Voor het eerst in mijn leven kocht ik  een breipatroon online. O, de geneugten van een creditcard, levensgevaarlijk. 

Even doorzetten

Terwijl de man met de kinderen op pad is, probeer ik een bedrijfsplan op papier te krijgen. De ene  na de andere app komt binnen op mijn mobiel. Vis gevangen, eland gespot, bessen gesnoept. Alle berichten netjes voorzien van een foto. En daar zit ik dan achter mijn computertje, binnen, te zuchten en te steunen. Het moet op papier met cijfers en al. Zo niet mij. Zo erg de bank, Skatteverket (zweedse belastingdienst) en om eerlijk te zijn precies in het straatje van de man. Ook hij heeft liever een helder document dan al mijn losse flodders. Zucht, 100 keer alles herschrijven, in het engels. Een kwestie van doorzetten en volhouden.

Toch ben ik blij met de kans die ik krijg. De kans om straks mijn werk met anderen te delen en daar misschien ook nog wat centjes voor te krijgen. Nee, ook zo niet mij. Helaas leven we in een wereld waar centjes het meest gewaardeerde ruilmiddel is. Krijg geen ticket van Oslo naar Amsterdam in ruil voor mijn verhalen en tekeningen. Het zij zo.

Ik kijk nog even naar de foto's op de app , zet mijn schouders er weer onder en ga verder met frisse moed.

Fire cider als kick starter.

Als ik opsta wil mijn hoofd nog wel eens vol met watten zitten. Meestal trekt dat na een kop dampende thee binnen een halfuurtje wel weg. Je begrijpt dat ik dan niet echt een zonnetje ben. Zeker niet rond de klok van zes. Gelukkig liggen de kinderen meestal nog in bed (maar dat is ook wel eens anders geweest, klokslag vijf). Maar nu, tromgeroffel, heb ik fire cider. Wat de Nederlandse vertaling is..... pittige appelazijn? Ik was online op zoek naar een immuun booster om zelf te maken voor het griepseizoen. Normaal gesproken sneak ik overal vlierbessensap doorheen, maar helaas staan de enige twee struiken in de buurt op de begraafplaats. De man en kinderen vonden het  'inte bra' (niet oké) dat ik daar bessen ging plukken.

Afijn, ik stuite op fire cider, een oud volksmiddel om je immuunsysteem een boost te geven. Er zijn vele recepten te vinden op het internet, maar het komt er op neer dat je kruiden gebruikt die voor handen zijn of waar je aan kunt komen en deze een maand lang laat trekken in appelazijn.  De appelazijn kun je vervolgens zo innemen of in gerechten verwerken.

Mijn eerste portie maakte ik ongeveer volgens het recept van ' The mountain rose blog '. Appelazijn met gember, mierikswortel, knoflook, peper, citroen en rozemarijn. Trouw schudde we elke dag het brouwsel, wat al gauw een favoriet klusje van jongste zoon werd. Afgelopen weekend was het eindelijk zo ver. Het brouwsel goten we door een vochtige schone theedoek en de gefilterde azijn ging in een fles. Nu nog proeven. Wauw, wat een brouwsel. Smakelijk pittig, puur ingenomen en een geweldige aanvulling om onze salades/ rauwkost wat meer pit te geven als soort van dressing. Een grote theelepel laat de ochtendmist in mijn hoofd in no time verdampen. Handig als ik een keer wat sneller moet opstarten in de ochtend. Om deze kick starter te maken moet je wel een beetje geduld hebben, maar het is zeker de moeite waard. Lading twee is inmiddels al weer in de maak.

Wil je graag meer lezen over kruidenazijn in het nederlands kijk dan eens bij Greetje Penning op Moonsong.  Geen zin om te lezen, maar wil je wel meer infomatie, kijk dan onderstaand filmpje. Gewoon ook leuk om te kijken als je het niet gaat maken.

Herfstvakantie

We gingen bootjes laten varen. In mijn gedachten maakten we bootjes van berkenbast en versierden deze met gevonden veren en bladeren. Maar hoe oogst je een stuk berkenbast zonder de boom teveel te beschadigen? Na een korte zoektocht op het internet was ik nog niet veel wijzer. In het kader van beperkte internetdata besloot ik het over een andere boeg te gooien. We sneden lege melkpakken aan de bovenkant open en maakten er een touw  aan vast. Heel simpel en ze konden het zelf maken. Oudste zoon fabriceerde nog een mast en zeil met het overgebleven plastic/karton en plakband. 

Wat blijft het toch een leuk spelletje. Bootje loslaten en dan kijken hoe ver hij komt. Het  touw bleef regelmatig haken en moesten de bootjes gered . Hink, stap, sprong en een staaltje balanceren van heb ik jou daar.

Kijk vooral even naar jongste zoon op de eerste foto. Hij weigerde zijn jas aan te trekken, die lag nog in de auto. Gelukkig maar, achteraf, want op een gegeven moment lag hij languit in het water. Nee hoor, het was helemaal niet koud (haha), maar ik mocht geen foto maken van zijn blauwe bibberende lippen. 

Als iemand weet hoe je berkenbast kunt oogsten, dan lezen wij dat graag. Het hoeft geen groot stuk te zijn. Alvast bedankt namens mij en de jongens. Dit was natuurlijk ook leuk, maar als een bootje zoekraakt in de stroom, hebben we liever een natuurproduct dat achterblijft dan een melkpak. Gelukkig gingen alle bootjes weer mee naar huis.

Modelgezin

Tegenover school is een weggetje.Waar gaat dat weggetje naar toe? Dat vroeg ik mij de afgelopen twee maanden al vaker af. Er staat ook een bordje met 'Gräfrose' aan het begin. Er moet dus een archeologische berg stenen zijn langs dat weggetje.

Nou zijn er van die dagen in ons gezin die echt niet willen lopen. Lief jengelt en is om de haverklap boos op iedereen. De jongens grijpen elke kans om elkaar eens lekker te meppen of van alles naar elkaar te roepen. Serieus broers, pfffff. Al lang geleden heb ik geleerd om me er niet te veel van aan te trekken. Hallo, zoek het zelf uit, want als ik me er mee bemoei ben ik uiteindelijk de schuldige. Ik kijk dat allemaal zo een poosje aan en besluit dan of het nog goed komt of niet. Het kan dus zo zijn dat ik mijn autosleutels pak, iedereen in de auto laad (met wat te eten in de hand zodat iedereen zijn mond houdt) en op ontdekking ga. Naar buiten, weer of geen weer, er moet gelucht, geaard of hoe je het ook wilt noemen. 

Je raadt het misschien al, afgelopen week hadden we zo'n middag en we belanden op het weggetje tegenover school. Waar ging dat weggetje nou heen? In ieder geval reden we voorbij het huis van de gymjuf. We kwamen ook een kudde koeien tegen met jongen, die moesten even geaaid. Ondertussen werd het weggetje steeds smaller en verdween in het dichte bos. Of het nog wel goed ging, vroeg jongste zoon. De grindweg werd een bospad en we voelden de auto al iets verder wegzakken. Ja hoor, gaat prima. Net op het moment dat ik begon te twijfelen belanden we op een mini parkeerplaats. Althans er stond een blauw bordje met P. Waar zijn we nu weer? Gelukkig zagen we paaltjes met een rood streepje erop. Vaak zijn alle wandelroutes hier aangegeven met zo'n paaltje.  Na een paar meter lopen kwamen we bij een enorme berg stenen. Het bleek de grootse Gräfrose van Värmland te zijn en achter die berg stenen was werkelijk een tranentrekkend mooi uitzicht. Mijn mond viel open en dat van de kinderen ook. 

De kinderen klommen in de bomen, klooiden wat aan bij het water, klauterden over historische stenen (ja dat mag hier) en ik schilde als een echte moeke een paar appeltjes op een vervallen bankje.

En dat slechte humeur? Dat waren we allang vergeten.

Ach kijk ze daar nou eens gezellig samen zitten. Modelgezin, toch?

Werkplek

Donderdagochtend. De jongens zijn al voor 8 uur de deur uit. Om negen uur is de wc geboend, was opgeruimd, kamer geveegd, matjes uitgeklopt, afwas gedaan, kamers gelucht, houtkachel aangemaakt, er is zelfs al een treinbaan gebouwd. Tijd voor een kopje thee, muntthee blieft Lief. 

Ook is het tijd dat de ontbijttafel omgetoverd wordt tot werkplek. Mailtjes versturen, stukkie schrijven, plannen maken en ondertussen een spelletje Kolonisten volgens de regels van Lief (die nog in pyjama zit). Deze werkhouding houden we maar een halfuur vol hoor, dan is het echt tijd om naar buiten te gaan. Het bos in.

 

Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar sinds we in Zweden zijn is mijn bloed weer gaan stromen. Voordat ik huisvrouw werd, verdiende ik de kost met activiteiten en verhalen bedenken voor kinderen. In de afgelopen jaren probeerde ik verschillende keren weer de draad op te pakken. Helaas, er was telkens een vonkje, maar het vuur bleef uit.  Nu, hier in het bos en aan het meer, is  mijn bloed weer is gaan stromen. Er brandt in mij een alsmaar groter wordend vuur. Mijn verhalen met spelletjes moeten er uit! Beetje roestig allemaal nog, maar het begin is er. Gewoon aan de keukentafel, daar waar ik thuis hoor.

Leuk, kinderen !?

Er heeft iemand in mijn bol wol zitten knippen. Ik was het niet. Rara!?
Nu heb ik ook nog eens een hekel aan aanhechten en afhechten. Leuk joh, kinderen.

Halverwege

Voor wie het wil weten, ik ben halverwege de berg met hout. Meer dan een week lang raakte ik geen stuk hout aan. Ik had een mega kou gevat in mijn holtes. Zodra mijn hoof maar een beetje naar voren kantelde leek mijn brein wel te ontploffen. Nu maar weer met frisse zin aan de stapel.

Voor wie ooit eens een reisje naar Zweden wil maken en dan vooral in Varmland wil vertoeven is het stadje Arvika echt een aanrader. Niet te groot en toch heb je er alles wat een stadsmens wenst, oude gebouwen en gelegen aan het wonderschone meer Glasfjorden. Leuk voor de kinderen is het stadspark met een  speeltuin, kinderboerderijtje en gratis openluchtmuseum. 

We komen hier ongeveer 1 keer in de week voor de boodschappen en bibliotheek en doen zodra het kan een rondje park met picknick. Altijd feest.

En nu een onsamenhangend einde . Er ligt weer een stapel met formulieren in het Zweeds die moeten worden ingevuld . Ze houden je hier wel bezig.

Wat doe je?

De meest gestelde vraag na 'Hoe gaat het nou?'  is toch wel  'wat doe je savonds?'

s Avonds als de kinderen in bed liggen, lees na 9 uur, dan ben ik wel klaar met de dag , dan vlei ik mij neder op de bank. Geen vertaalwerk meer, geen mails beantwoorden, geen huishouden en vooral liefst geen bewegende kinderen meer voor mijn neus, aub. Appen wil ik nog wel doen, want  de meeste mensen in Nederland zijn pas 'savonds beschikbaar voor een appsessie. Geen probleem. Maar het allerliefste pak ik toch mijn haak- of breiwerk erbij en mijn online kruidencursus. Dat idee van die kruidencursus was niet echt handig met beperkt datagebruik, maar wat is het leuk. Wat nog fijner is dat het allemaal korte filmpjes zijn. Daarover later natuurlijk meer.

Nog even wat kiekjes van mijn laatste haak project. Voor mijn kersverse neefje. Wat een schatje. Fijn dat ik toch nog een beetje bij hem kan zijn ook al zit er 1500 km tussen ons.

Zweedse humor

Zweedse gastvrijheid

Bij Kaya las ik gisteren over Zweedse gastvrijheid. Ook ik las veel forums en blogs en sprak een aantal  Nederlanders die al in Zweden woonden voordat we besloten om naar Zweden te verhuizen. Inderdaad een veel gehoorde klacht was toch wel de geslotenheid van de Zweden.  We spraken zelfs Nederlanders die na drie jaar terug gingen naar Nederland omdat de kinderen niet konden aarden. Nu ben ik zelf niet zo'n gezellig type. Voor mijzelf zag ik niet echt een probleem, maar ja, dat verhaal van die kinderen die niet konden aarden, auw.

Ging het wel lukken met die Zweden?

(even een plaatje tussendoor, ter opleuking)

De oplossing voor ons was eerst een huis huren in Zweden en de man zou heen en weer reizen tussen zijn werk in Nederland en Zweden. Lukt het niet, financieel, met die Zweden of met de kinderen dan konden we zo terug. Ook niet ideaal, maar soms moet je even investeren in je toekomstdroom.

Nu zijn we hier twee maanden en ik moet zeggen dat de Zweden in onze buurt super vriendelijk zijn. Nee, ik heb nog geen Zweedse hartsvrienden, maar die heb ik al in Nederland en daar ging ik niet voor naar Zweden. De kinderen, heel belangrijk, doen het super goed en hebben zelfs al vriendjes waar ze mee spelen. Ze eten al mee bij kinderen thuis en er zijn verjaardagspartijtjes geweest (oké, de hele klas wordt uitgenodigd). Volgens de juffen hebben de jongens al hun plekjes verworven in de klassen en ook de Zweedse taal gaat goed. Beter dan bij hun moeder.

Ook Lief gaat sinds vorige week 3 ochtenden naar school. Ze presteerde het al , met haar 3 jaar, om mij een standje in het Zweeds te geven toen ik iets niet volgens haar wensen uitvoerde! Nou zeg!

Dus papieren ingevuld, allerlei documenten gekopieerd en de hele zwik ingeleverd bij het Zweedse belastingkantoor. Nu is het wachten op het verblijfsnummer (oftewel P-nummer). Eens even kijken hoe gastvrij de Zweedse regering nu echt is.

Herfstbos?

Afgelopen weekend struinden we door het herfstbos. Het kan er zo mysterieus zijn met dat herfstlicht en al die vallende bladeren, sprookjesachtig.

 Deze week is het bos echter verboden terrein. In ieder geval voor ons. Maandag startte de elandenjacht. Spanning in het dorp en onder de kinderen. Wie gaat er met zijn vader jagen, onder schooltijd welteverstaan, en wie gaat er een eland neerknallen? Een vriendje van oudste zoon was dinsdag dolblij, hij had maandag een eland geschoten met zijn vader. Hij heeft dan ook een super mooi geweer volgens oudste en over die luchtbuks van het vriendje zullen we het maar niet hebben. Wist je mama, dat een luchtbuks die niet geladen is veel harder knalt dan als hij wel geladen is. Ik geloof dat we al aardig ingeburgerd raken.

Ik blijf deze week maar een beetje rondum house. Gelukkig zijn we nu lid van de bieb, kan ik me verstoppen in de boeken waar alles in het bos nog lieflijk en sprookjesachtig is.

Gelukkig duurt de jachtweel 1 week. O nee, als er niet veel wordt geschoten plakken ze er nog een weekje bij aan. Bend the rules, until they brake.....

Te leuk

We drinken bijna nooit sapjes uit Pak, maar van deze pakken werd ik zo blij.
Opdrinken en inlijsten.

Zondag deel twee

Nog steeds geen normaal internet en dan is de dekking thuis ook nog eens slecht. Vandaar zondag deel twee. Tja, wat ga je in het weekend doen als er geen verplichtingen zijn? Raar hoor, helemaal leeg. Geen vriendjes, geen familie, geen sport en tot grote hilariteit gaat hier echt alles dicht zaterdagmiddag tussen twee en drie. Op de grote supermarkt na dan, in de grote stad 30 km verder. Ook de winkels in de stad zijn om 3 uur echt potdicht. Ik vraag me wel af wat de Zweden allemaal in het weekend doen, want buiten komen we ze ook niet tegen. Oja, er zijn gewoon weinig mensen= bijna niemand zien. Raar, even wennen voor de jongens, gelukkig hebben we de hele Harry Potter reeks op DVD. Nee, we hebben ook geen TV. 

Ik denk dat we nog even blijven.

Zondag

Zondag is nieuwe plekjes ontdekken dag.

Een plankje aan een touw = een half uur vermaak per persoon (inclusief moeders)

Voor de winter komt

Hoeveel hout zouden we nodig hebben voor een jaar? Volgens de eigenaren 40 kuub. Wat!!!

Afgelopen december waren we ook hier en was het inderdaad min 20 graden celcius OVERDAG, maar 40 kuub klinkt als belachelijk veel. In Nederland, met ongeveer hetzelfde systeem, gebruiken we ongeveer 10 kuub voor een heel jaar warm water, koken en huis verwarmen. Tja, wat is wijsheid?

Uiteindelijk werd het 30 kuub, losgestort, gekloofd en al. De houtboer, annex klusjes en brandweerman van het dorp, zou het in twee porties storten. De eerste 15 kuub stapelden we in 1 dag tijd in het houthok. De volgende dag voelde ik me echt als een oud vrouwtje, stram en stijf. 

De eerste 15 kuub.

Lopend bandje is best fijn als je anders een heuveltje op moet met een kruiwagen.

Hulp.

Uiteindelijk gaat het via een raampje , hup, de kelder in waar de houtkachel staat met warmtevat.

De volgende 15 kuub liggen te wachten.

De man is weer in Nederland, dus....... elke dag een uurtje fitness voor mij. 

(Het lopende bandje heeft het begeven. We vonden het al een wonder dat hij het nog deed)

En nu naar buiten. Er wacht een klusje.