IJsmeesters

Je zou bijna denken dat er Fries bloed door onze aderen stroomt. Zondag werd elk stukje ijs dat we tegen kwamen gekeurd. Omvang  deed er niet toe. Kun je er op staan, kan de slee er op, glijd het goed, hoe dik is het, kunnen we er een gat in maken? 

Het coolste was wel het kleine meer tegenover ons huis. Zouden we er al op kunnen schaatsen? 

Nog een paar nachten wachten mannen, als het tenminste zo hard blijft vriezen. 

Zaterdag

De auto ontdooien duurt langer dan de bijna 3 km lopen naar het dorp. Om 10 uur kom ik voorbij een oude schuur met thermometer.  Toch even kijken hoe koud het is.
Het liefst zouden we de hele dag sleetje rijden. Toch gaan we straks de auto ontdooien en naar de stad. Nog maar een paar handschoenen scoren en de man ophalen van de trein. Jippie!

Fijn weekend allemaal!

Witte wereld 2

Het sneeuwde de hele dag zachtjes door. Rond een uur of twee ontsnapte ik voor een korte wandeling. De kinderen wilden liever sleetje rijden en sneeuwballen gooien. 

Het leek nog stiller in het bos en de verlaten boerderijtjes waren nog sprookjesachtiger dan anders.  

De smalle bospaadjes waren bijna een oefening in bukken en ontwijken door de laag hangende takken beladen met sneeuw. Ware kunstwerkjes zijn het.

Ga vandaag even langs de garage om spijkerbanden te bestellen. Zodra je de verharde weg af bent is het niet te doen. Gelukkig hebben we voorlopig nog wel genoeg aan ons kleine witte wereldje.

De opmerkingen over kinderen en handschoenen van een aantal mede blogsters blijkt inderdaad waar. Vanochtend waren de handschoenen van zoonlief nummertje twee nergens te vinden (hij heeft 3 paar!). Dan maar met twee verschillende handschoenen naar school!

Wit

Langzaam kleurt de wereld wit. Geluiden kaatsen minder hard terug. Het lelijkste gebouw en het rommeligste erf stralen een serene schoonheid uit als ze bedekt zijn met sneeuw. Wat zou ik graag de hele wereld met een laagje magisch wit willen bedekken.  Waar een oorlog niet meer is dan een sneeuwballengevecht en na afloop iedereen vrienden blijkt te zijn. Elkaar de hand schudden en complimenteren over die ene mooie worp of over het fantastische incasseren van een mega sneeuwbal. Dit alles onder het genot van een kop warme chocolademelk. Wat zou dat fijn zijn.

Een lach en een traan

Zondag schreef ik nog zo mooi over hoe het leven hier is, hadden we gisteren met z'n allen een vreselijke dip. Oudste zoon omdat hij zijn vrienden opeens heel erg miste, zoon twee ging daar  lekker in mee  en riep om de 10 minuten dramatisch  hoe hij Ibbeltje (de kat) miste en Lief zei en passent nog even dat ze wilde dat papa kwam.  Na een ochtend lang worstelen met internet aanvraag (23 wachtenden voor u en dan blijkt dat ik toch 100 km moet gaan rijden om mijn paspoort aan iemand te laten gaan zien), niet in kunnen loggen bij mijn nieuwe Zweedse bank (terwijl ik al 3 keer voor weet ik veel wat terug ben geweest), een brief uit Nederland dat ik stout ben geweest om me ergens niet af te melden en er misschien een boete zou volgen (WTF?). Ondanks dat ik het eens ben met de opmerking van Greetje gisteren, dat als je hart ergens ligt je veel voor lief neemt, was ik ook niet echt meer het zonnetje. Als moeder wil je natuurlijk dat je kinderen blij zijn. Nu weet ik dat dat niet altijd kan en dat een dikke dip bij het leven hoort. Emigreren is een emotioneel iets, zeker als je mee wordt genomen en zelf niet de beslissing neemt. Toch wil ik mijn kinderen  meegeven dat je niet blij voelen mag, maar dat je er niet in moet blijven hangen. Wat gaan we dan doen, binnen in het donker zitten kniezen of nog even vissen (niet dat ze bijten met deze temperaturen). Vissen bij de haven van het dorp, zolang het nog licht is, het beste medicijn. Frisse lucht inademen, vies worden,  je vrij kunnen bewegen zonder 'nee, niet hier' of 'pas op, anders', heel belangrijk.

Gelukkig mislukte het avondeten en aten we popcorn als vulling/ toetje. Op naar een nieuwe dag.

De nieuwe dag begon goed. Oudste zoon is jarig, 12 jaar. Hij had een kaart van zijn oude klas, zijn vrienden apten en belden, leuke cadeautjes en heel veel zin om vandaag naar school te gaan, naar zijn Zweedse vrienden zoals hij het zelf zegt.

Mannetje Nummer twee was ook weer blij en informeerde of we vanavond echt patat gingen eten. Lief zat al in de auto voordat ik het wist, want ze mocht vandaag weer naar haar schooltje. Bij het schooltje hoorde ik de andere kinderen roepen 'Madelief! Madelief is er'. 

En ik? Ik ga maar eens aan het werk. Sinds de elfde van de elfde ben ik officieel werkende. Heel leuk, spannend, lastig om alles goed te plannen. Werkende thuisblijfmoeder en huisvrouw, kan dat? Ach, laten we elkaar niet in hokjes stoppen en gewoon lekker leven. Maar daar gaan jullie natuurlijk nog veel meer over horen.

(sorry voor de rare opmaak, blogger wil niet wat ik wil)

Over Glaskogen en wacht maar tot......

Zaterdag en zondag was het heerlijk weer, fris en zonnig. Het perfecte weer om door het bos te struinen en te klauteren over de stenen langs het water. Misschien had ik het al eerder gemeld, maar we wonen heel vlak bij het natuurgebied, Glaskogen. Ik ben echt verliefd op dit stukje Zweden. Zet me er op een steen aan het meer en ik geraak binnen een paar seconden totaal zen.

Even melden dat het natuurgebied zo groot is als de provincie Utrecht en dus heel veel meren heeft, maar een gedeelte van het meer Stora Gla valt onder Natura 2000 en is adembenemend.  Heel erg fijn is dat er ook helemaal niemand is ?! De maanden dat er toeristen zijn, zijn juli en augustus. Dan zijn er nog de weekend Noren en stadse Zweden, maar die haken na september ook af en komen pas eind mei weer. Geen werk, te weinig faciliteiten voor de kinderen, weinig vermaak, weinig winkels, dat is zoal dat ik te horen krijg waarom mensen hier wegtrekken.  Een gebied waar veel mensen niet willen of kunnen (volgens zeggen) wonen. Begrijpen doe ik het allemaal, maar snappen? Nee, snappen doe ik het niet. Voor ons is de school, de kleine supermarkt en de sport voor de kinderen dichterbij dan in Nederland. Misschien heeft de winterdip nog niet toegeslagen, heb ik nog geen sneeuw gezien, ben ik nog niet genoeg gestoken door muggen, teken en elandsvliegen, heb ik het nog niet koud genoeg gehad. Wacht maar tot..... krijg ik dan te horen. Nou, ik wacht......

Het is leuker om wat plaatjes van onze wandeling te laten zien. Vooral het klauteren over de stenen blijft leuk en op de paden blijven hoeft/ kan niet. Je eigen koers varen, dat is wat hier nog kan.

Zaterdagochtend

Ik wil geen prins. Ik wil een Olger, maar dan moet hij wel lief voor mij zijn en de dieren.
Mijn meissie, onze driejarige, weet wat ze wil en dat hoeft niet het alledaagse te zijn (of gewoon te veel Shrek gekeken).
Zo gezellig als ze op zaterdagochtend bij me op de slaapbank komt met al haar speelgoed.

Fijn weekend allemaal!

Gewoon doen

Daar zit ik dan, verf in de aanslag en nu durf ik niet meer zo goed.
Wat als ik het verpruts?  riep ik gisteren al een beetje paniekerig. Oudste zoon hoorde het en sprak wijs, " Waarom scan je ze niet eerst in? " Duh!
Daar zit ik dan, geen excuses meer, pakken die kwast, gewoon doen.

Clayoquot

Volgende project voor de donkere avonden. Het patroon is van Tin Can Knits en is vernoemd naar een plekje in Canada,  Clayoquot. Het patroon is maar liefst in maat 'pasgeborenen' tot en met 4XL. Ik heb een soort droom van Lief en mij in hetzelfde vest. Grappige bijkomstigheid is dat de man op dit moment ook in Canada is. Nu ga ik snel verder, eerst moet maatje baby op de post als presentje.

Warme voeten

Laarsjes/kistjes/schoenen met schapenwol gevoerd= warme voeten= ik ben blij.
Voel me weer een beetje als op de Havo, toen ik ook zwarte kistjes had met rode veters. Bij mijn ouders ligt een tekening van die tijd op zolder met wat ik later wilde worden. Iets met planten en tekennen. Wat ben ik in de tussentijd eigenlijk afgedwaald. Gelukkig is er altijd nog een tweede kans, zei de veertiger.

Ahhhhhhhh! !!!!!!

Na de enorme boodschappensessie van vorige week, had ik het wel effe gehad met winkels en geld uitgeven. Helaas, het blijkt onontkoombaar. Eigenlijk zag ik het al aankomen, nieuwe schoenen voor de jongens. Manman, wat heeft de jeugd van tegenwoordig veel nodig ;-)) Voetbalschoenen, laarzen voor regen, laarzen voor kou en sneeuw, sportschoenen voor de zaal, sportschoenen voor buiten, normale schoenen, crocks. Lijkt een beetje overdreven zo, maar op school wordt er elke dag buiten gesport, weer of geen weer en twee keer per week in de zaal. Om de haverklap gaan ze rondjes rennen in het bos ( Mam, er stond opeens een eland op het pad. Ik wist niet of ik door moest rennen,) en dan zijn er nog de excursies naar het natuurgebied waar effe flink wordt gewandeld.

Tot nu toe gebruikten de jongens hun gewone schoenen of zaal schoenen voor wandelen en rennen buiten, met gevolg dat de normale schoenen in mum van tijd op waren. Het kon echt niet langer. 

Volgens oudste zoon hoefden ze geen 'normale' schoenen. Die heb je hier toch bijna nooit aan, iedereen loopt op zijn harloopschoenen. Nou, dat scheelt dan weer, op naar het winkelcentrum 50 km verderop. Nu is dit wel een mega winkelcentrum, speciaal gebouwd voor de Noren die er karren vol frisdrank, drank en snoep komen kopen. Happy shopping is er dan ook het motto. Echt, mega grote snoepwinkels. De jongens vinden het geweldig en roepen om de 2 minuten , Happy Shopping! Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe ik me voel.

Als ik met de jongens kleding of schoenen ga kopen, ga ik meestal maar naar 1 winkel en daar kopen we wat we nodig hebben.  Zo nu ook. Lief keek een filmpje op mijn telefoon via de gratis wifi en de jongens en ik worstelden ons door een berg hardloopschoenen heen. Binnen 15 minuten waren we klaar. Dat kunnen die jongens van mij wel. Ze weten wat ze willen en als het dan past, dan is het ook goed. 

Verder moesten we natuurlijk nog even naar de vis- en jachtwinkel, snoep scheppen en een patatje halen bij de Mac (waar is de mayo?).  De jongens hadden de middag van hun leven en ik was heeeeel blij dat ik weer naar buiten mocht, het winkelcentrum uit.

Daarna had ik zin in een wandeling en ook jongste zoon moest even zijn (suiker)energie kwijt ;-)

Voor wie van wol houdt en/of inspirerende mensen

Zo leuk om te luisteren naar  inspirerende mensen die bezig zijn met wol. Laat deze mensen nu in overvloed aan het woord komen in podcasts van WOOLFUL (engelstalig). Tijdens het breien, het eten koken  of de afwas, ik luister er graag naar. Het is wel een beetje lastig om het volume van de kinderen  laag te houden op de achtergrond. Gelukkig zijn er koptelefoons.
Nu gaat het als volgt,
Zoon: Mam, zit je nu alweer naar dat rare programma over wol te luisteren?
Zoon: Maaam, zit je nu alweer naar dat rare programma over wol te luisteren?
Zoon: Maaaaaaam, hoor je wel wat ik zeg?
Zoon: Maaaaaaaaaaaaam!
Ik : Heu, wat zegt je?
Nu zijn de rollen eens omgedraaid ;-). Leuk hè?!

Veel luisterplezier!
Laatste tip: in Aflevering 8 komt er ook een Nederlandse dame, Ilona van Deurzen, aan het woord over Moeke yarns.

 (afbeelding van woolful.com)

Ondertussen droom ik nog even verder over dat keuterboerderijtje in het bos. Met wat schapen en dan zulke mooie wol als Hannah  produceren. 
Droom, droom.

Planning, boodschappen en snijfabriek.

Twee dagen was ik er mee bezig, een briefje met daarop de boodschappen voor ongeveer 8 weken. Dit inclusief twee verjaardagen, kleine sinterklaas viering en een week lang drie volwassenen extra. Van meel, groenten, fruit, thee, schoonmaakmiddelen, kaarsen, baterijen tot tandenborstels. Het was een hele lange lijst.

Boodschappen doen kost me hier in Zweden heel erg veel tijd. Tijd die ik eigenlijk anders wil besteden. Bijvoorbeeld een lange wandeling maken ALLEEN of aan mijn verhalen en tekeningen werken. Nu kan ik nog langer klagen over beschikbare tijd in relatie tot drie kinderen alleen, het huishouden, papier werk, blablabla , maar daar krijg ik uiteindelijk geen extra minuten voor in een dag. Tijd voor een andere planning! 

De boodschappen kosten me dus veel tijd en niet te vergeten benzinekosten. Nu is er in het dorp wel een kleine supermarkt, maar voordelig is deze niet en de keuze is niet reuze, zeker niet qua biologische groenten en vlees. 

Vol goede moed reed ik woensdag naar de stad, nadat ik Lief had afgezet bij de peuterspeelzaal. Tassen mee, portemonnee mee,............. je voelt hem misschien al aankomen, eenmaal in de winkel bleek mijn boodschappenlijst nog thuis op de keukentafel te liggen. Zucht! Nou, dan maar zonder lijst, uit het blote hoofd. Drie supermarkten later (Lidl, Coop en ICA) reed ik met een auto bomvol en een bankrekening die een stuk leger was naar huis. Thuis scande ik snel mijn briefje, dat inderdaad gewoon klaar lag op de keukentafel. Alleen de kaneel en uien was ik vergeten. Schouderklopje aan mijzelf.

Hoe kun je nu voor 8 weken boodschappen doen? Om eerlijk te zijn speel ik wel een beetje vals, Melk, boter, eieren, sla en appels haal ik wel vers. Dat kan in het kleine supermarktje, waar ik drie keer in de week voorbij kom als Lief naar de peuterspeelzaal gaat. Daar hoef ik niet extra voor te rijden en we zijn geen grootverbruikers van deze zaken. Laat het voor max. 10 euro in de week zijn. 

Hoe ga je nu alles bewaren? Gelukkig staat in dit huis een vriezer en die zit nu helemaal vol. Gisteren na schooltijd veranderende de keukentafel in een snijfabriek. Geef kinderen een mes en.....

Er verdween dus heel veel groente in de vriezer. Denk aan,  porties boerenkool, zakken met gesneden prei en paprika, broccoli, lente ui, bloemkool roosjes, gesneden spitskool etc. Alles kan straks zo vanuit de vriezer door de roerbak, soep of ovenschotel. Zelfs even opgebakken is het lekker door een salade. Kwestie van oefenen hoe lang je het kunt verwarmen voordat het zacht wordt.

In de kelder bewaar ik een aantal bieten, wortels, pompoenen, aardappels, rode kool en witte kool. Vandaag verwerk ik wel 1 rode kool en wat bieten, voor porties in de vriezer. Lekker makkelijk, als het even snel moet.

Voorlopig hoeven we dus niet te verhongeren. Nu maar hopen dat de vriezer het blijft doen ;-)

Daar boven op de beverdam

Nu het elke dag steeds sneller donker wordt, proberen we na school zo veel mogelijk buiten te zijn. Schuin tegenover ons huis is een klein meertje. Volgens oudste zoon is daar een geweldige snoek(vis)plek. Nou, dan moesten we maar eens gaan kijken. Eerst de weg afzakken met de fiets, dan een glibberig paadje volgen langs het meer en daar is dan de visplek, bovenop een beverdam. Als je mij vorig jaar had gezegd dat ik  al vissend op een beverdam zou belanden, had ik je voor gek verklaard.

Helaas vingen we geen vis en zagen we geen bever. Ik denk ook dat we teveel lawaai maakten. Lief hielp nog wel even verder bouwen. Zo grappig om overal om geknaagde boompjes te zien.  Het schijnt nogal een plaag te zijn hier die bever. Ach, van mij mag hij blijven.

Beetje raar

Zaterdagochtend kwam er een vrachtwagen voorbij met een grote laadbak vol met paaltjes. Om de paar honderd meter drukte de wagen met zijn robotarm een sneeuwpaal in de grond aan de zijkant van de weg. Sneeuwpaal! Tijd voor mijn winterbanden. Alle auto's van de gemeente hoor je op spikes (banden met spijkertjes) voorbij komen. Moet er nog even aan wennen, aan het idee dat hier straks een bult sneeuw valt of dat het glad is. Raar idee.

Waar ik ook nog steeds aan moet wennen is het allemansrecht, je mag overal lopen en er zijn veel openbare weggetjes die dwars over iemands erf gaan. Mijn favoriete rondje, niet alleen die van mij maar van bijna de hele buurt, gaat dwars over een erf .Tussen de schuren door en dan langs het huis (het witte huis links op de foto). Je kunt bij wijze van spreken de theekopjes op tafel zien staan. Het huis is alleen in de zomer bewoond, zoals veel huizen hier,maar toch.... beetje raar.

Ook een beetje raar zijn al die huisjes en boerderijtjes die gewoon leeg staan. Vaak op de meest fantastische plekken. Ze staan er gewoon weg te rotten. Als je vervolgens probeert uit te zoeken of het te koop is, blijkt vaak dat de eigenaar niet wil verkopen. Raar. 

En zo eindigen tal van gebouwen als een soort tijdsmonument, die op de foto worden gezet door een rare Hollandse die als keuterboerin in het bos wil wonen. (wel met een elektriciteits aansluiting  graag  ;-) )

Kijktip voor een stukje duurzaamheid en zelf doen.

Helaas heb ik maar beperkt datagebruik en ga ik niet alle afleveringen kijken, maar ik wilde het toch even met jullie delen. Wie weet is het wat voor jullie, de 12 delige documentaire  'The search for sustainability'. Je moet je wel opgeven om te kunnen kijken. Er zit geen addertje onder het gras bij mijn weten. Ik heb al een keer eerder op deze manier een documentaire gratis gekeken . Je kunt je zo weer afmelden als je flauw wordt van hun mailtjes.

Waar gaat het over (knippen plakken):

49 sustainability experts took part in this new series – permaculture designers, organic farmers, herbal medics, energy and building enthusiasts, systems analysts, green politicians, and health educators. Together they share potentially world-changing news, information, and practical methods that have never before been presented in the same place at the same time.

The list of participants includes Marjory Wildcraft, Paul Wheaton, Toby Hemenway, Mike Adams, Jill Winger, John Kohler, Doug Simons, Mike Koch, Kate Armstrong, and many more.

If you are interested in learning to live more sustainably, then you should definitely tune in to watch this new series. You will learn about how we can have more food, water, and shelter security. You will learn about how to be more connected with the land and its spirit, healing and thriving in health and community. You will learn about being prepared and confident in a changing world, whether collapse comes during your lifetime or not.

As you can tell, we’re very excited about this, and we know that you will benefit from this free and empowering information. Here is a brief sampling of the information that will be covered:

• Taking back control of our food, health, water, and energy supplies
• Implementing simple and no-cost methods for living harmoniously with our surrounding environment
• Learning to grow your own food in a sustainable and regenerative way in any climate
• Collecting and properly using water to restore our water table
• Utilizing herbal medicines and ancient healing methods
• Creating and participating in sustainable networks in our local communities
• Opening and supporting sustainable, values-based schools
• Learning to thrive in abundance in urban, suburban, and rural settings

Dat klinkt allemaal mooi, toch?!

HIER kun je je opgeven en een voorstukje kijken.

Ik hoop dat het wat is.

Verder nog een staaltje herfstpret.

Alternatief voor een ballenbak. 

Wel slechte foto's van een hoop  (bladeren) plezier.

Hier op de voorgrond ligt ons nummertje twee bedolven onder de bladeren, vandaar de pret.

Einde bericht ;-)