Zondag aflevering......

Het lijkt wel lente vandaag. Net boven het vriespunt. Fijn dat we nu naar buiten kunnen zonder bevriezingsverschijnselen (oké, beetje overdreven). We gaan naar Lennungshammer, een van onze favoriete plekjes met de camper.  De jongens op de skies en ik met de benenwagen, met in de achtervolging een uiltje op een slee.  

Gratizzzzz

Gratis ijsjes in overvloed.
Komt allen. Wij delen uit.

Wolletjes

Het is nog steeds echt winter. Het liefst zou ik mijn kinderen helemaal inpakken met wolletjes. Toen de jongens klein waren ging dat nog wel, maar tegenwoordig blieven de mannen geen gebreide meuk meer. Het is dan ook tijd om langzamerhand mijn gebreide kleren door te geven. Het is beter dat ze gebruikt worden dan als mottenvoer in de kast te liggen.  Ondertussen brei ik vrolijk verder, maar dan voor iemand anders.

Opwarmen

Mijn voeten mogen wel even opwarmen in het zonnetje. Hoe lekker het door het raam er buiten ook uitziet, dat is het niet. Het is ijskoud. Zo koud (minus 25) dat vanmorgen de auto niet startte en er overal ijs zat aan de binnenkant van de ramen en deurklinken in huis. Natuurlijk had ik al een ingebouwde motor verwarmer moeten hebben (?!) aldus buurman. Tja, al doende leert men. Dus dan maar weer lopen naar school met een Lief ingepakt met kruik en handwarmers op de slee. Lief kwam lekker warm aan, alleen koude wangetjes. Ik daarentegen was vergeten mijn skibroek over mijn broek aan te trekken, oen die ik ben. Gelukkig bevries je niet zomaar. Ik denk dat ze me ook wel Rudolf gaan noemen in het dorp. Die rode neus en wangen blijven gewoon de hele dag bij mij. Nou ja, ik heb toch al verkering en die zit nu in Nederland en ziet het lekker niet.

Nog een paar plaatjes ter bewijs van het ijs binnenshuis. De koudste maand moet nog komen, aldus buurman (die altijd alles schijnt te weten). Weten we dat ook alvast.

Pegeltjes

Ik kan niet meer stoppen met foto's maken. Wonderschoon vind ik ze, pegeltjes, maar ik moet er niet aan denken dat ik er eentje in mijn nek krijg.

Ik zie ze zo vanaf mijn keukentafel. Ik voorspel een pegelijsje na schooltijd voor de hele familie. 

Vanochtend bracht ik Lief met de slee naar school. Lief met een kruik en deken op de slee, anders vind ik een half uur stilzitten wel erg koud. Denk maar niet dat ze een stap zal zetten. De prinses laat zich graag rijden. We zouden ook op de schaats naar school kunnen. De bovenlaag sneeuw is helemaal aangevroren en spek glad. Zie je de weg glinsteren?

De zon komt inmiddels ook al door. Het belooft een mooie dag te worden. 

Ik wens jullie allemaal een mooie dag toe. Maak er wat van.

Bakbeest

Goedemorgen. Elke ochtend, als de man er niet is, drink ik hier mijn eerste kopje thee van de dag, samen met het bakbeest. Nu de temperaturen overdag en snachts onder de nul zijn moet er elke dag hout gestookt worden. Geen liefelijke houtkachel in de keuken of woonkamer, maar een bakbeest in de kelder. Als het vuur een beetje op gang is kan er wel een hele kruiwagen hout in. Hopsakee, de fik er in. Afhankelijk van wie er allemaal doucht en aan de thermostaatknop draait (wat een aangename temperatuur is daar zijn de meningen nogal over verdeeld in ons huishouden) hoeft er pas de volgende dag weer gestookt te worden. 

Helaas geen kachel waar je lekker bij kunt gaan zitten of waar je op kunt koken. Dat mis ik nog wel het meeste in dit huis. Even twijfelden we nog of we zelf een houtkachel  gingen plaatsen. Toestemming van de verhuurder hadden we al en op internet zijn kachels voor een prikkie te koop. Toch gaan we het niet doen. De bedoeling is om nog maar een half jaar in dit huis te wonen en wie weet waar we daarna belanden. 

Wat wel geweldig van het bakbeest is dat de kelder verwarmd is. Een ideale plek om de was te drogen. Geen gedoe met rekjes meer voor de houtkachel, hoewel dat ook zijn charmes heeft.Voorlopig staar ik dus nog maar even naar mijn eigen foto's van mijn houtkachels in Nederland. Niets vertellen tegen het bakbeest hoor! Dadelijk wordt hij nog jaloers en als hij me laat zitten.... dan heb ik pas echt een groot probleem.

Sneeuw, sneeuw, sneeuw, sneeuw

Het lijkt wel of het niet op kan, sneeuw. Het sneeuwt nu al meer dan twee dagen achter elkaar. Soms zacht met kleine vlokken en soms hard met enorme vlokken. Achter het huis zak ik tot ver over mijn knieën in de sneeuw. Gelukkig heeft buurman er lol in om de oprit enigszins sneeuwvrij te houden met een sneeuwploeg, anders had ik vanochtend een tunnel moeten graven naar de weg. De weg, daar hoef ik niet eens over te schrijven. Iedereen die een voertuig heeft waar een schuif voor of achter kan is bezig om de hoofdweg een beetje begaanbaar te houden. Het zijn wel allemaal mannen die er mee in de weer zijn. Ik krijg ook echt het idee dat ze het nog leuk vinden ook. Een soort jongensspeeltje. Gemotoriseerd sneeuw verplaatsen. Iedereen die ik spreek is blij met de sneeuw.
Mij hoor je ook niet klagen hoor. Ookal was de rit naar het busstation in Noorwegen gisteren memorabel (voor een Hollander althans) met op de heenweg reeën op de weg in het donker en op de terugweg heel erg slechte wegen door de plotselinge hevige sneeuwval. De man vertrok weer naar Nederland en moest met de bus naar Oslo, dus er was geen ontkomen aan.

Vandaag zijn de kinderen weer voor het eerst naar school, de kerstvakantie is voorbij. Ze hadden er zin in. Achter de school is een ijsbaan met ijshockeyveld, jippie! Winterpret.

Nog wat plaatjes dan maar van dit weekend. Op dit moment ligt er wel drie keer zoveel sneeuw. Na schooltijd gaan we de iglo uitbouwen. De jongens hebben het over een uitbouw met schoorsteen voor een houtkacheltje?

Het komt allemaal goed

Kunnen we al op het meertje schaatsen? Die vraag wordt me om het uur gesteld door mijn kroost. 

Wat is dat toch met al die Hollanders, zegt overbuurman Lars. Schaatsen op een meer is gevaarlijk en vervolgens worden we getrakteerd op een dozijn verdrinkings-verhalen. Die hij overigens erg smakelijk kan vertellen ondanks de trieste boodschap.

Gelukkig maken de verhalen ook indruk op de jongens. Geen gezeur, pardon vragen, meer. Lars die ook wel begrijpt dat de jongens heel graag willen, stelt voor om zelf maar te gaan meten. We mogen zijn ijsboor lenen. Tien centimeter moet het echt wel zijn. Oke, daar gaan we dan.

Na vier gaten her en der komen we tot de conclusie dat we toch nog maar even moeten wachten. De meeste plekken zijn 8 centimeter, maar er was ook een plek met maar 4 centimeter. Beetje teleurgesteld, want de schaatsen branden in de kast (of hoe zeg je dat?)

Het komt allemaal goed volgens Lars die hier al 68 jaar woont. De winter is nog lang niet voorbij.

Echt waar ?!

Onze nieuwe tijdelijke voetenwarmer?! De meest lelijke foto ooit ook. Toch wilde ik het even vastleggen voor de 'weet je nog toen'. 

We maakten een vreugdedansje op 'lang parkeren' toen na twee weken stilstaan met vrieskou de auto in 1 keer starte. Na een kwartier waren de autoruiten binnen en buiten ontdooid en onze handen bevroren. Wanten en mutsen hadden we niet mee. Bij vertrek was het 8 graden en in Nederland .......  Onderweg van Oslo Gardemoen naar huis werden we getrakteerd op een prachtig winters landschap en  de temperatuur daalde al snel naar min 13. Er werden al schaats en ski plannen gemaakt.

Eenmaal thuis sleepten we alle tassen en koffers naar binnen en maakten snel een rondje om het water te checken. Niets bevroren, pfieuw. Het verwarmingssysteem heeft een anti-vries beveiliging. Toch altijd spannend of het werkt voor de eerste keer weg. De man melde terloops nog dat de digitale thermometer stuk was. Er stond 0,6 graden celcius. Het duurde even voordat het kwartje viel. De thermometer was niet stuk, het was 0.6 graden in huis. En zo begon het hele huis-opwarm-proces. Jassen aan, mutsen op,  Gesleep met hout, dekens, kruiken en voor heel even de elektrische oven aan om je handen en voeten op te warmen. Lief scheen er geen last van te hebben. Ze liep rond in haar mouwloze prinsessenjurk. Zonder trui, want dat mocht niet. Echt waar mama, prinsessen dragen geen trui over hun jurk.

En nu zit ik lekker binnen in ons opgewarmde huisje. Buiten is het -20 en het heeft de hele nacht gesneeuwd. Wat is het fijn om weer thuis te zijn.

Nog even....

Vertraging. Wachten, wachten, wachten. Nog maar een blok puzzeltje maken.

Op de heenweg op Oslo airport waren er speciale rijen voor gezinnen. Ideaal.
Nu we op Schiphol tussen de grote meute moeten is het wel even zweten. Alleen voor mij , want ik hou graag iedereen en onze handbagage in het oog. De rest vermaakt zich prima met digitaal vermaak en een puzzeltje. Relax mama! Chill. Misschien wel een goed voornemen voor 2016.  Chillen tijdens het reizen met kinderen. Vandaar dit berichtje vanaf Schiphol. (En nu zie ik nummertje 2 niet meer aaaaaaa ). Oké , modus relax,  aan.