Bij bloed, duizendblad

Even lekker naar het strandje om een dip te nemen. Dip, geen duik, daarvoor is het water echt te koud. Een uurtje steentjes gooien, kikkers vangen, gillend in en uit het water rennen, op ons kleedje zitten met een appeltje, vrij onschuldig allemaal. Totdat Lief besluit dat ze zelf wel een appeltje kan schillen. Als je denkt dat je een minuutje een paar meter verderop even ongestoord op een steen kunt gaan zitten.......... nee. Mevrouwtje ging dus zelf een appeltje schillen. Helaas schoot het mes onder haar nagel. Er was bloed, heel veel bloed en een gillende kleuter en een 9-jarige die al vloekend (dat kunnen die van mij) over het strandje rende. Het was dus tijd om mezelf van mijn zen-rots te hijsen en even te gaan kijken. Nu ben ik geen kruiden goeroe, maar gebruik ze wel graag. Snel zochten we wat duizendblad tussen het gras, spoelden het af, kneusden het blad, legde het op de wond en bonden er een reepje stof om. Stond ik als een soort filmheld een stuk van mijn hemdje af te scheuren. Jammer dat niemand het zag.  Tot slot nog, kusje erop, klaar en weer verder spelen. 

Zoonlief vroeg of duizendblad ook nog hielp voor dit visje.

Duizendblad is echt geweldig. Hier groeit het als (on)kruid overal.Door de salade is het lekker, als pesto is het lekker. Zelf vele malen getest.  

Wil je meer toepassingen weten en wanneer je het wel of niet moet gebruiken, klik HIER . 

Graven

Zoonlief nummertje 2 heeft een nieuwe hobby, graven. Niet zomaar graven, maar graven naar stenen of schatten zoals hij het zelf noemt. Die schatten moeten natuurlijk uiteindelijk allemaal mee naar binnen. Zo nu en dan kieper ik er weer een aantal naar buiten, als hij op school zit. Het lukt niet elke keer, dan mist hij opeens een steen uit zijn collectie, oeps.

 Soms kan ik hem niet vinden. Zit hij gewoon in zijn tunnel onder de rabarberplant. Stoere plant, want ondanks de tunnel groeit de rabarber gewoon door. Lief houdt toezicht op de graafwerkzaamheden en wast de stenen in een bak schoon. Jaja, rolverdeling zit er hier al snel in ;-)

Heerlijk lijkt me dat, graven en dolgelukkig zijn als je een steen tegenkomt. Niet zomaar blij, maar euforisch met een grote glimlach van oor tot oor. Dat het medicijn tegen chagrijnig zijn gewoon een stukje graven is. Ja, misschien ga ik dadelijk eerst naar de tunnel onder de rabarberplant. Om daarna met frisse tegenzin weer honderdduizend formulieren (die ik al eerder had ingevuld maar moet nu weer opnieuw omdat de situatie ietsiepietsie gewijzigd is) in te vullen. Dat ga ik doen, ik ga een stukkie graven.

Het echte leven

Voor Valhalla, wat plaatjes van het echte leven.

Onze (niet) zo gezellige woonkamer in het afgeleefde huurhuis. Net niet op de foto rechts ligt een berg speelgoed bij ontbreken van opruim kast/manden. Gelukkig is er sinds drie weken ook een stofzuiger na bijna 8 maanden dagelijks kleedjes kloppen en vegen. Die grote hangbank is mijn bed. Lief noemt de woonkamer ook gewoon de slaapkamer van mama. 

Kijk, zo doe ik de administratie. Met bier. Kijk ook even naar de eeuwige strijkstapel en het drogende kleedje. Iets met kat en een niet verteerde muis.

De nog niet opgeruimde boodschappen, de rondslingerende schoenen in de gang en de berg jassen aan de kapstok.

De keuken, die altijd een beetje plakt omdat het bovenste laagje van de kastjes loslaat, jak! Een inductie kookplaat, daar doe je mij trouwens geen plezier mee. Hij werkt snel, heel snel, maar piept om de haverklap. De pan te lang van het oppervlak, te veel water op het oppervlak, te heet, piep, piep, piep. Doe mij maar een houtkachel om op te koken. Ik begrijp niet zo goed waarom niet meer mensen daar voor kiezen. Fikkie stoken en dan koken is toch leuk? 

Nee, ons huis en dagelijkse leven zonder de man is op dit moment geen droomleven. Toch ben ik en naar mijn idee de kinderen ook, heel erg blij. Blij met dit heerlijke echte leven. 

Eerste duik

Na een lang weekend reizen (Glava-Oskarsham-Stockholm-Glava) was het gisteren echt tijd om even bij te komen. Bijkomen, dat doe ik het liefste op mijn zen-plekje. Echt, als ik niet meer ben maar was, strooi me dan hier maar uit. Nee, correctie, begraaf me maar onder een boom dan geef ik tenminste nog iets terug aan de natuur. Dit plekje is echt magisch, wat voor een weer het ook is. Gisteren maakten we dus de eerste duik van het jaar (eigenlijk in Stockholm al, maar dat vertel ik nog). Heerlijk fris en alle drukte spoelde van me af. Om de natuurbeleving nog even compleet te maken stak er ook nog een ringslang over, zagen we hertjes, een eland en heel veel kikkers. Zoonlief deed nog een poging om een kikker te vangen, leek hem leuk als huisdier. Zoals jullie lezen ben ik helemaal weer opgeladen, Ik wens eigenlijk iedereen zo'n plekje toe.

Beestebende

Wat is het toch weer leuk om een dier in huis te hebben. Zowel de kinderen als ik genieten van Ibbeltje. Het was even afzien voor haar de laatste twee uur in de auto (en voor de man die mag ik niet vergeten te noemen), maar wat zijn we blij dat ze er is. Wel spannend in het begin. Veel ongevraagd advies over weken tot maanden binnen houden van de kat. Daar zag ik wel tegen op. Hou maar eens een kat binnen met 3 kinderen die om de haverklap de deur naar buiten open doen. Het huis is ook nog eens een grote ruimte zonder aparte kamers. Gelukkig stelde de dierenarts in Nederland ons al gerust. Een kat heeft meer oriëntatievermogen dan een mens en als ze niet in paniek is komt het vast goed.Vier dagen lukte het om haar binnen te houden. Ze had al snel in de gaten hoe de buitendeur  open kon. Geen houden meer aan. Nu hadden we een mazzeltje dat de buurhond twee weken op vakantie was. Als Ibbeltje ergens een hekel aan heeft ......

Afijn, het liep allemaal super soepeltjes. De eerste dag bracht ze al een hagedis mee naar binnen. Eerst een beetje paniek bij de kinderen en mij; leeft de hagedis nog en hoe krijgen we hem weer naar buiten? Diverse hagedissen zijn nadien nog naar binnen gesleept, maar gelukkig nooit meer zo'n grote als de eerste. Het is wel weer wat anders dan die eeuwige muizen en ratten. We zetten ze allemaal terug onder de schuur van de buren. Daar durft mevrouw niet te komen door de hond, Betsie. De buurvrouw is blij met de vluchtelingen, ook de hagedissen zonder staart. Wat doen die gekkies nou.... ze gooien hun staart af als ze in nood zijn. Heel gek gezicht, zeker als de staart nog door kronkelt. Op mijn instagram heb ik een filmpje van een staart staan, voor wie het leuk vind om te zien. Het lukt maar niet om het hier te plaatsen

Wie denkt dat je zomaar op de gok een kat kan meenemen naar Zweden moet ik nog wel even teleurstellen. Ze controleren de laatste tijd heel streng aan de grens. Het is dus wel verstandig om aan de inentingen en chip plicht te voldoen wil je je huisdier meenemen naar Zweden.

Hoe is het nu?

Ach , kijk toch eens hoe schoon het meer is! De eerste keer dat ons bootje te water ging in Zweden. Nog een hele toer om het bootje op de trailer van Nederland naar Glava te rijden. De man deed er 18 uur over. Pff, ik was blij dat ik niet mee was inclusief de kinderen. Dus hulde aan de man, die ook nog eens de kat mee had, die de laatste twee uur alleen maar zat te mauwen. Arme kat, arme man.

Wel heeeeeeeeeeeeeeeeel erg leuk , ik kan het niet genoeg benadrukken, dat de man nu ook in Zweden woont. Wel 500 km verderop, hahaha, maar we zijn weer een stap verder.  Ieder weekend kunnen we nu een feestje bouwen , want dan rijdt hij het pokke end van Oskarshamn naar Glava om bij ons te zijn. Aankomende donderdag en vrijdag hebben de jongens vrij van school en gaan wij naar Oskarshamn. Beetje rondkijken en aan de omgeving wennen. Er staan ook twee huizen op het lijstje om te gaan bekijken. Moet daar zelf ook nog even aan wennen, want mijn plekje in Glava verlaten gaat mij echt aan het hart. Eigenlijk is het besluit al genomen om te gaan verhuizen, maar ik heb het nog niet hardop gezegd. Stel het nog even een weekje uit ;-) 

Verder staat ons huis in Nederland sinds twee weken te koop. Dat is toch ook wat, een huis verkopen in Nederland. Alles netjes en opgeruimd op de foto. Ik ging nog twee weken naar Nederland om puin te ruimen en hier en daar een likje verf aan te brengen. Het ziet er allemaal een beetje kaal uit op de foto's, vooral buiten. Wie nog nieuwsgierig is naar het resultaat (of een leuk huisje wil kopen )

klik hier

Nu maar duimen dat het geen jaren gaat duren voordat het verkocht wordt. Het is namelijk een dure hobby om op 3 verschillende plekken te wonen ;-)

De mooie potten en bakken die je ziet , inclusief nep salami bij de houtkachel, zijn van een vriendin die een bloembinderij heeft. Ze kleedt ook vensterbanken aan, huizen voor de verkoop, geeft workshops, doet rouw en trouwwerk enz. Ga maar eens kijken bij De Binderij. Ja, schaamteloze reclame omdat ze mijn huis zo mooi heeft aangekleed terwijl ik in Zweden zat en zelfs de ramen heeft gezeemd zonder het te vragen. Toppertje! Nu ik toch bezig ben..... ze runt ook een B&B in Den Oever. Wie nog een sfeervolle overnachting zoekt aan het wad, Het huis van de wadden .

Naast al het emigreer geregel, daar lijkt soms geen eind aan te komen, is er ook nog het dagelijkse leven met school, voetbal, was en koken. Bijna rustgevend naast alle hectiek, vooral omdat het tempo hier op het Zweedse platteland een stuk lager ligt. Sommigen zullen het saai noemen, maar ik kan intens genieten van de rust en het natuurschoon, iedere dag weer. 

Ik zal nog proberen meer foto's te plaatsen, maar er is nog steeds geen vast internet. No internet, no life, zoals de Zweedse buurjongens zeggen. Nou, zo erg is het ook alweer niet, wel lastig. Voor wie het leuk vind ben ik ook te volgen op instagram. Dat gaat een stuk makkelijker met mijn mobiel .

Helena from the North