Pagina's

vrijdag 23 oktober 2015

Modelgezin

Tegenover school is een weggetje.Waar gaat dat weggetje naar toe? Dat vroeg ik mij de afgelopen twee maanden al vaker af. Er staat ook een bordje met 'Gräfrose' aan het begin. Er moet dus een archeologische berg stenen zijn langs dat weggetje.

Nou zijn er van die dagen in ons gezin die echt niet willen lopen. Lief jengelt en is om de haverklap boos op iedereen. De jongens grijpen elke kans om elkaar eens lekker te meppen of van alles naar elkaar te roepen. Serieus broers, pfffff. Al lang geleden heb ik geleerd om me er niet te veel van aan te trekken. Hallo, zoek het zelf uit, want als ik me er mee bemoei ben ik uiteindelijk de schuldige. Ik kijk dat allemaal zo een poosje aan en besluit dan of het nog goed komt of niet. Het kan dus zo zijn dat ik mijn autosleutels pak, iedereen in de auto laad (met wat te eten in de hand zodat iedereen zijn mond houdt) en op ontdekking ga. Naar buiten, weer of geen weer, er moet gelucht, geaard of hoe je het ook wilt noemen. 

Je raadt het misschien al, afgelopen week hadden we zo'n middag en we belanden op het weggetje tegenover school. Waar ging dat weggetje nou heen? In ieder geval reden we voorbij het huis van de gymjuf. We kwamen ook een kudde koeien tegen met jongen, die moesten even geaaid. Ondertussen werd het weggetje steeds smaller en verdween in het dichte bos. Of het nog wel goed ging, vroeg jongste zoon. De grindweg werd een bospad en we voelden de auto al iets verder wegzakken. Ja hoor, gaat prima. Net op het moment dat ik begon te twijfelen belanden we op een mini parkeerplaats. Althans er stond een blauw bordje met P. Waar zijn we nu weer? Gelukkig zagen we paaltjes met een rood streepje erop. Vaak zijn alle wandelroutes hier aangegeven met zo'n paaltje.  Na een paar meter lopen kwamen we bij een enorme berg stenen. Het bleek de grootse Gräfrose van Värmland te zijn en achter die berg stenen was werkelijk een tranentrekkend mooi uitzicht. Mijn mond viel open en dat van de kinderen ook. 

De kinderen klommen in de bomen, klooiden wat aan bij het water, klauterden over historische stenen (ja dat mag hier) en ik schilde als een echte moeke een paar appeltjes op een vervallen bankje.

En dat slechte humeur? Dat waren we allang vergeten.
Ach kijk ze daar nou eens gezellig samen zitten. Modelgezin, toch?



5 opmerkingen:

  1. haa, wat een mooi verhaal. En een supermodelgezin, hoe dóe je het ☺☺☺

    (mooie nieuwe blognaam ook!)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Laat maar, ik zat zo met je tekeningen in mijn hoofd dat ik las 'schilderde' in plaats van schilde. Maar keurig zijn jullie zeker! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. heerlijk. wij hadden dit weekend ook zo'n dag. Zo stom dat ik eerst altijd mee ga in het gemopper en na een tijdje pas bedenk dat er gelucht moet worden! wij doen in dat geval vaak een geocache rondje, succes verzekerd!

    BeantwoordenVerwijderen