Geduld, daar schreef ik de laatste keer over en dat ik dat niet heb. Soms heb je echter geen keus en moet je dingen de tijd geven om te bezinken en ut de knoop te geraken. Nu, bijna drie maanden later, na mijn laatste blogberichtje, is mijn brein aardig ut de knoop. Gelukkig maar, want al dat hersengekraak over hoe nu verder in Zweden, centjes, werk, huizen, school kinderen en weet ik veel wat, vroeg aardig wat energie. Het is leuk en spannend om plannen te maken en het is geweldig dat we een kans hebben om zelf onze toekomst vorm te geven (zo ver dat kan in het leven), maar tjongejonge dat hersengekraak en gepraat....... Vermoeiender dan een stal uitmesten, de groentetuin omspitten of 40 wilgen knotten. Doodmoe word ik van blablabla en kan er ook niet echt over schrijven. Het wordt weer hoog tijd voor mijn blogberichten en mijn doenerige leven. Lang genoeg gepraat, gediscussieerd, knopen doorgehakt. Het wordt weer tijd voor het normale leven. Worstjes grillen aan de waterkant. Al die andere 'onzin' heeft al lang genoeg geduurd (ik had al gewaarschuwd dat ik geen geduld heb).
Hallo allemaal, als jullie er nog zijn, daar ben ik weer!
Helena
