Julmys oftewel Zweedse kerstgezelligheid

Zweden zijn gek op kerst, althans de meesten. Het lijkt wel of het in hun bloed zit. In die drie jaar dat ik hier woon heb ik ontdekt dat overal wel het woordje kerst voor past. Er is geen ontkomen aan, vanaf 1 december barst de kerstbom. Ons gezin telt twee kerstfanaten, Lief en de man, de rest probeert leuk mee te doen. Dat meedoen gaat bijna vanzelf. Georganiseerde activiteieten zonder het woord jul zijn er in ons dorp vanaf 1 december niet meer te vinden. Tel daarbij op dat het om vier uur ´s middags al aardedonker is en je hebt het perfecte scenario om je mee te laten slepen door de kerstgekte.

Om drie uur 's middags gaat de zon achter de berg.

Wat! Helena, laat jij je meeslepen door de kerstgekte? Ja, volmondig ja. Buiten de kerstcadeaus om, daar schrijf ik nog wel een keer over, is de kersttijd hier verschrikkelijk oubollig en doorspekt met tradities uit de tijd dat commercie alleen bestond uit mond tot mond reclame. Volgens de oudere kinderen allemaal dodelijk SAAAAAAAI, maar voor mij de hemel op aarde. Allemaal overzichtelijk, zonder veel toeters en bellen.

Neem nou, Sint Lucia, het feest van het terugkerende licht, dat vandaag op 13 december gevierd wordt. Al vaker schreef ik over dit feest, zie hier, dat jaar in jaar uit hetzelfde blijft. Vorig jaar kwam er nog een Lucia worstje voorbij dat een bedrijf aan de man probeerde te brengen. Nooit meer iets van gehoord. Pfieuw, geen rare fratsen alstublieft.

Toch gaat er iets gebeuren vandaag bij de Luciaviering. Schreef ik vorig jaar nog hoe beladen de keuze voor Lucia kan zijn. Lucia is immers van oudsher een blank meisje en daar wordt ook steevast voor gekozen. Oei, dat is niet echt meer van deze tijd. Zie het een beetje als de zwarte pieten discussie in Nederland. De meningen zijn nogal verdeeld.
Met trots kan ik echter melden dat Lucia in ons dorp vanavond in de schooluitvoering gespeeld wordt door een jongen. Een jongen die met hart en ziel Lucia wilde zijn. Alle kinderen waren het er over eens, hij moest het worden.
En dat allemaal in ons kleine kneuterige plattelands gehucht. Daar ben ik best een beetje trots op.

(en nee, ik ben niet gestopt met bloggen ;-))