IJs

Net als de meeste Nederlanders hebben wij last van schaatskoorts. Zodra het ook maar even vriest kijken we rijkhalzend naar elke plas, kunnen we er al op?  De Zweden zijn altijd iets minder enthousiast, die zijn wel wat gewend, er is nog tijd genoeg, minstens tot half maart . 

Onze vreugde was groot toen een paar weken geleden  het keine meer dicht lag. Het blijft toch altijd weer bijzonder om over het ijs te glijden en het landschap vanaf een andere kant te zien. Een hele andere wereld.

Lief  heeft belsoten dat ze dit jaar wil leren schaatsen. Vorig jaar vond ze er niets aan en liet zich alleen maar vallen. Nu is ze zes jaar en vind ze dat ze alleen naar de overkant kan.

Er is trouwens nog veel meer leuks te beleven op het ijs.

Afgelopen zondag waagden we ons ook op het grote meer. Het is alleen zo moeilijk te zien of het ijs echt stevig genoeg is. Zelf ben ik nogal een bangerd. Hele scenario´s spelen er zich af in mijn hoofd. Gelukkig is er de ijsboor. Meten is weten. De Zweedse (ongeschreven)regel is , 10 cm voor schaatsen , 25 cm voor een vrachtwagen. Aldus de man, die heeeeel graag met de quad op het ijs wil. De kinderen willen dat ook. En ik? Ik zit met al die scenario´s in mijn hoofd.

Na een aantal boringen, her en der, kwam daar het sein van de ijsmeesters. We kunnen op het grote meer. 

Julmys oftewel Zweedse kerstgezelligheid

Zweden zijn gek op kerst, althans de meesten. Het lijkt wel of het in hun bloed zit. In die drie jaar dat ik hier woon heb ik ontdekt dat overal wel het woordje kerst voor past. Er is geen ontkomen aan, vanaf 1 december barst de kerstbom. Ons gezin telt twee kerstfanaten, Lief en de man, de rest probeert leuk mee te doen. Dat meedoen gaat bijna vanzelf. Georganiseerde activiteieten zonder het woord jul zijn er in ons dorp vanaf 1 december niet meer te vinden. Tel daarbij op dat het om vier uur ´s middags al aardedonker is en je hebt het perfecte scenario om je mee te laten slepen door de kerstgekte.

Om drie uur 's middags gaat de zon achter de berg.

Wat! Helena, laat jij je meeslepen door de kerstgekte? Ja, volmondig ja. Buiten de kerstcadeaus om, daar schrijf ik nog wel een keer over, is de kersttijd hier verschrikkelijk oubollig en doorspekt met tradities uit de tijd dat commercie alleen bestond uit mond tot mond reclame. Volgens de oudere kinderen allemaal dodelijk SAAAAAAAI, maar voor mij de hemel op aarde. Allemaal overzichtelijk, zonder veel toeters en bellen.

Neem nou, Sint Lucia, het feest van het terugkerende licht, dat vandaag op 13 december gevierd wordt. Al vaker schreef ik over dit feest, zie hier, dat jaar in jaar uit hetzelfde blijft. Vorig jaar kwam er nog een Lucia worstje voorbij dat een bedrijf aan de man probeerde te brengen. Nooit meer iets van gehoord. Pfieuw, geen rare fratsen alstublieft.

Toch gaat er iets gebeuren vandaag bij de Luciaviering. Schreef ik vorig jaar nog hoe beladen de keuze voor Lucia kan zijn. Lucia is immers van oudsher een blank meisje en daar wordt ook steevast voor gekozen. Oei, dat is niet echt meer van deze tijd. Zie het een beetje als de zwarte pieten discussie in Nederland. De meningen zijn nogal verdeeld.
Met trots kan ik echter melden dat Lucia in ons dorp vanavond in de schooluitvoering gespeeld wordt door een jongen. Een jongen die met hart en ziel Lucia wilde zijn. Alle kinderen waren het er over eens, hij moest het worden.
En dat allemaal in ons kleine kneuterige plattelands gehucht. Daar ben ik best een beetje trots op.

(en nee, ik ben niet gestopt met bloggen ;-))

Gewoon ´zijn`

Aaaaa, maandagochtend, wat is het lekker stil in het bos. Stil is misschien niet het juiste woord. De wind is er, die met de bladeren en bomen speelt. Een groep musjes zit elkaar kwetterend achterna, een beekje stroomt verderop. Mijn sloffende voeten op de grindweg, in die veel te grote laarzen. Zo nu en dan wat regendruppels die neerkomen op mijn jas.  Nee, stil is het niet en toch voelt het zo. Het voelt als,hier en nu. Niet meer en niet minder.

Elke ochtend loop ik dat zelfde rondje dat toch nooit hetzelfde is.  Ooit vond ik het nodig om altijd muziek te horen of anders geblabla van een podcast of luisterboek. Waarom weet ik eigenlijk niet.  Best vermoeiend, al beweren hele volkstammen dat het rustgevend is. Doe mij maar zo nu en dan even helemaal niets, die leegte van het hier en nu. Geen gezever over wat is geweest of wat ik al niet moet met wat gaat komen. Dat komt straks wel weer. Mag ik nu, alsjeblieft, even gewoon zijn en genieten van wat er is.

(Maar laten we eerlijk zijn, zo nu en dan schalt er ook wel eens het geluid van een grasmaaier, kettingzaag of bladblazer door het bos.  Vooral in het voorjaar en de zomer als de vakantiehuisjes bewoners er zijn. Heerlijk rustig is het nu in de herfst)

De mysterieuze wereld van paddestoelen en zwammen

Altijd leuk als U., een dame uit de buurt, voorbij komt van haar rondje door het bos. Soms zit haar zoontje in haar kinderwagen en soms.....

U. was voorheen beroepsplukster. Ze is goed, heel goed. Loop je met haar door het bos, zit haar mand al vol voordat ik maar een paddestoel heb gespot. Het ligt niet aan mij, zegt haar man, hij heeft hetzelfde.  Hun vriezer zit helemaal vol met oogst en is genoeg voor een heel jaar elke dag paddestoel eten. Dat klinkt een beetje eentonig, elke dag, maar er zijn zoveel eetbare soorten te vinden in het bos, elk met hun eigen smaak en textuur.

Stensoppar, dezelfde familie als Karl Johan. Lekker!

Dat klinkt altijd zo gaaf, paddestoelen en zwammen plukken in het bos. Helaas kwam ik in Nederland nooit verder  dan eekhoorntjesbrood, die trouwens Karl Johan heet in Zweden. Al verschillende keren stond ik met een boek naast een exemplaar. Is het nu echt X , of toch Y ?Twijfel, twijfel, dan toch maar niet. Zo bleef het vorig jaar bij Karl Johan en de Kantarel, die niet zo moeilijk te verwarren zijn met iets anders. Je zult toch maar eens ziekjes worden van een verkeerde paddestoel. Soms word ik ongevraagd getrakteerd op een verhaal over een verkeerd geplukt exemplaar en een nacht lang op het toilet. Tijdens de vergadering van de wegvereniging laatst, werden er verhalen uitgewisseld over bijzondere soorten die in de buurt te vinden zijn, hoe ze smaken en te bewaren en last but not least hoeveel geld je er mee kunt verdienen. De gastvrouw showde nog even haar gedroogde voorraad van tientalle potten. Ik was zwaar onder de indruk.
(Elke grindweg in Zweden heeft een eigen  vereniging , bestaande uit bewoners aan de weg. De vereniging regelt zelf het onderhoud van de weg en zijweggetjes)

Geplukt door U. Dit zijn hele dure. Ben helaas de naam vergeten.

Toen U. een tijdje terug voorbij liep met een mandje , trok ik mijn stoute schoenen aan en rende achter haar aan. Zou ik misschien mee mogen,het bos in? Gelukkig, het mocht. In dat half uurtje, dat ik haar bij kon benen, heb ik honderuit gevraagd. Wat kun je eten, hoe maak je het klaar en hoe bewaar je welke soort. En passant werden ook nog, van alle soorten ,de kiloprijzen genoemd. Kijk, altijd handig om te weten ;-) .

Kantarellen en fårticka

Met behulp van U.en een paar boeken kan ik nu een aantal soorten zelf plukken. Toch twijfel ik soms en ga dan met mijn mandje naar U. Als een lerares met een rode pen corrigeert ze mijn werk. Ojoj, nej en tsss zijn de standaard uitdrukkingen wanneer er verkeerde exemplaren uit het mandje worden gevist.

Als dank en ruilmiddel, overlade ik U. met boontjes, gourgette en sla. Die durfde ik, zonder begeleiding te plukken en met een gerust hart uit te delen aan mijn juf. Die het trouwens zonder corrigerende bijgeluiden in ontvangst nam. Pfieuw, geslaagd! ;-)

Voor wie graag wat meer wil weten.