Bleh en jippie

Bleh, ging daar even een boel de mist in de afgelopen dagen. Schreef ik een aantal blogpost van te voren, doe ik anders nooit, zijn ze weg. Ik maar denken dat ze gepost werden. Lekker dan. Deed nog een poging tot herschrijven, maar bleh!  Het lukte niet, de vingers bleven boven het toetsenbord hangen, bleh.
De man was een weekje in stockholm en Nederland. Dat is lekker rustig savonds, maar dan ga ik altijd iets te veel nadenken. Over de ondergang van de wereld en dat we allemaal vast zitten in een systeem en maar van huishok naar werkhok naar koophok gaan op dagelijkse basis, blah, blah en bleh. Overal zie ik opeens aanwijzingen dat we de hele aarde naar de verdoemenis helpen, bleh. Zie ik geen weg de goede kant op, bleh.  Ik klink bijna als een schaap die de L niet uitspreekt.

Nu zit ik dus elke maandagochtend in een taalklasje. Dan schaam ik mij wel een beetje voor mijn denken. Er zitten veel vluchtelingen in de klas die in een soort stacaravans wonen met een grote familie. Veel mensen zijn bezig met het verwerken van een trauma en bovenal met het verwerken van een cultuurovergang. De cultuurverschillen zijn heel groot, soms niet te bevatten. Alleen al de verhalen van de (niet aanwezige) vrouwenrechten doen mij elke keer beseffen wat een mazzel ik heb dat mijn wiegje in Nederland stond en ook nog eens , omdat ik dat wilde, naar Zweden kon verhuizen. Elke maandagmiddag sta ik dus weer met beide benen op de grond en kan ik weer Jippie roepen.

Het zal wel aan de donkerste dagen van het jaar hebben gelegen of een vitamine gebrek daar uit voortvloeiend. Het is toch echt weer tijd voor JIPPIE en wat meer licht, voor iedereen op aard.