Pagina's

woensdag 18 november 2015

Een lach en een traan

Zondag schreef ik nog zo mooi over hoe het leven hier is, hadden we gisteren met z'n allen een vreselijke dip. Oudste zoon omdat hij zijn vrienden opeens heel erg miste, zoon twee ging daar  lekker in mee  en riep om de 10 minuten dramatisch  hoe hij Ibbeltje (de kat) miste en Lief zei en passent nog even dat ze wilde dat papa kwam.  Na een ochtend lang worstelen met internet aanvraag (23 wachtenden voor u en dan blijkt dat ik toch 100 km moet gaan rijden om mijn paspoort aan iemand te laten gaan zien), niet in kunnen loggen bij mijn nieuwe Zweedse bank (terwijl ik al 3 keer voor weet ik veel wat terug ben geweest), een brief uit Nederland dat ik stout ben geweest om me ergens niet af te melden en er misschien een boete zou volgen (WTF?). Ondanks dat ik het eens ben met de opmerking van Greetje gisteren, dat als je hart ergens ligt je veel voor lief neemt, was ik ook niet echt meer het zonnetje. Als moeder wil je natuurlijk dat je kinderen blij zijn. Nu weet ik dat dat niet altijd kan en dat een dikke dip bij het leven hoort. Emigreren is een emotioneel iets, zeker als je mee wordt genomen en zelf niet de beslissing neemt. Toch wil ik mijn kinderen  meegeven dat je niet blij voelen mag, maar dat je er niet in moet blijven hangen. Wat gaan we dan doen, binnen in het donker zitten kniezen of nog even vissen (niet dat ze bijten met deze temperaturen). Vissen bij de haven van het dorp, zolang het nog licht is, het beste medicijn. Frisse lucht inademen, vies worden,  je vrij kunnen bewegen zonder 'nee, niet hier' of 'pas op, anders', heel belangrijk.


Gelukkig mislukte het avondeten en aten we popcorn als vulling/ toetje. Op naar een nieuwe dag.

De nieuwe dag begon goed. Oudste zoon is jarig, 12 jaar. Hij had een kaart van zijn oude klas, zijn vrienden apten en belden, leuke cadeautjes en heel veel zin om vandaag naar school te gaan, naar zijn Zweedse vrienden zoals hij het zelf zegt.

Mannetje Nummer twee was ook weer blij en informeerde of we vanavond echt patat gingen eten. Lief zat al in de auto voordat ik het wist, want ze mocht vandaag weer naar haar schooltje. Bij het schooltje hoorde ik de andere kinderen roepen 'Madelief! Madelief is er'. 

En ik? Ik ga maar eens aan het werk. Sinds de elfde van de elfde ben ik officieel werkende. Heel leuk, spannend, lastig om alles goed te plannen. Werkende thuisblijfmoeder en huisvrouw, kan dat? Ach, laten we elkaar niet in hokjes stoppen en gewoon lekker leven. Maar daar gaan jullie natuurlijk nog veel meer over horen.


(sorry voor de rare opmaak, blogger wil niet wat ik wil)


9 opmerkingen:

  1. Herkenbaar. Gelukkig gebeurd het weinig en vinden ze het vooral leuk. Maar soms missen ze papa of hun broers. En dat blijft lastig. Vooral voor mij :(

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ja, ik denk dat heimwee er gewoon heel erg bij hoort. Dat realiseer ik me al te goed, vooral met onze eigen emigratie-plannen. Hoe verliefd je ook bent op je nieuwe moederland, je moet zeker heimwee niet weg bagatelliseren. Vooral niet die van je kinderen. Mooi dat je ze meegeeft dat die gevoelens er gewoon mogen zijn. Moeten zijn zelfs, het is toch een soort rouwproces, een afscheid nemen van de leuke dingen in Nederland. Veiligheid enzo. Het vertrouwde. De lieve mensen die je nu niet meer zo vaak ziet. En dat gaat niet in één keer, maar in fasen.

    (je ziet, we bereiden ons goed voor ;o))) Ik ben zelf ook zo gevoelig voor dit soort dingen, misschien dat we daarom tot nu toe nog de sprong niet hebben gewaagd. Maar het is 'nu of nooit', dat gevoel. En omdat we ons hart al eeuwenlang onweerlegbaar, ontegenzeggelijk, onvoorwaardelijk (etc) aan Schotland verpand hebben..... dat ruil je niet zo maar in tegen een andere liefde. Tweede keus enzo.... dus ja.)

    Gefeliciteerd met je zoon! 12! wat een groots gevoel, 12 zijn! Grattis!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat vind ik ook het moeilijkste Greetje. Ikzelf heb nog geen seconde heimwee gehad of echt iets gemist (op de man na ;-)). Maar ik bepaal ook voor mijn kinderen en ja dan wil je ze het liefste altijd blij zien na zo'n ingrijpende keuze. Heel erg niet reëel, want waren we nog in Nederland dan waren ze ook niet altijd blij.

      Verwijderen
    2. ps: dat 'je' was algemeen bedoelt hoor, sloeg niet op jou! Ik vind dat je het super doet! Petje af!

      Verwijderen
  3. Gratulerer med dagen!
    Ja soms heb je wel van die zuigende dagen he? Hier ook soms, maar even opschrijven helpt altijd wel. En dan opeens is alles toch opeens geregeld. Of minder belangrijk.
    Die dipjes hebben de kinderen hier ook we in Nederland zijn (geweest). Alle vriendjes en vriendinnetjes weer gezien, opa en oma, terrasjes, de stad met leuke winkels... dan opeens lijkt NL zo leuk en missen ze iedereen... Maar dat is ook zo weer over als het leven hier weer begint. Voor mijzelf ook hoor, als ik dan weer een middag met mijn lieve buurvrouw in de tuin heb gezeten, beetje thee drinken en slap ouwehoeren als vanouds dan mis ik dat opeens veel meer dan wanneer ik hier gewoon mijn dingetjes doe...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ooit emigreerde ik met mijn Lief naar Ierland. En dat is niet niks. Weg uit je eigen land, waar we heel graag weg wilden, maar als je weg bent er pas achter komt wat je mist. Ik denk dat het een weegschaal blijft. Voor een langere tijd. Hier haal je wat, daar laat je wat.
    Maar op een dag zul je weten waar je het liefste bent, waar je je het meest geaard voelt.
    En als het dan even tegenzit is het goed om dat toe te staan, maar ook goed om weer verder te gaan. Wij gingen weer terug naar Nederland en daar heb ik geen spijt van. Maar nog steeds trekt weg gaan van hier. Weg van de drukte, terug naar de natuur.
    Het zijn moedige stappen die jullie gezet hebben!
    Groet Hannah

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat lijkt me ook heel ingrijpend, om weer terug te gaan. Toch geloof ik niet in 'voor altijd'. In de toekomst kijken kan niet en wie weet waar we over 10 jaar zijn???

      Verwijderen
  5. Leuk om te lezen hoe het andere nederlanders vergaat die geëmigreerd zijn. En een dipje ach dat hoort erbij .

    BeantwoordenVerwijderen