Proost!

Zo nu en dan kijk ik naar mijn kinderen en realiser me  plotsklaps dat de tijd wel heel snel gaat. Je kent het misschien wel, de 'wat worden ze groot' sentimenten. Soms kan dat heel hard bij mij binnen komen. Dat de kinderen ouder worden betekent ook dat ik en de man ouder worden. Fijn, want dat is niet iedereen gegeven. De Jaren die ik nu geleefd heb, heb ik maar mooi te pakken. Het moeilijke is echter dat niet alleen ik en mijn kinderen ouder worden, maar mijn ouders ook. Oei, dat is nog een ding. Oud worden is geen problem, een beetje meer rimpels, alles gaat wat minder snel en hier en daar kraakt er wat. Daar kun je moeilijk over doen, maar het is onvermijdelijk. Andere koek wordt het als er allerlei ziektes opduiken die er voor zorgen dat een ' normaal' leven eigenlijk niet meer mogelijk is. Het leven verandert in 'dag voor dag' in plaats van 'jaar voor jaar' .Mensen van wie je heel veel houdt en die atijd zo goed voor jou hebben gezorgd kunnen opeens niet meer zijn wie ze waren en dat doet pijn.

Zo komt het dus dat ik al twee keer dit jaar in Nederland was, terwijl we dit jaar even wat rustiger aan wilden doen met reizen. In maart ging ik zelfs een week alleen, zonder kinderen. Dat was raar, maar wel heel erg fijn. Gewoon, om mijn vader te helpen in de tuin net als vroeger, mee te gaan naar het ziekenhuis en  eens gesprekken te hebben met mijn ouders zonder dat een kind er doorheen kwekt of meeluistert (Mijn kinderen hebben hele grote oren en delen graag alles met Jan en alleman.).

Op de terugweg belande ik aan een bar op Schiphol. Je moet toch wat als je drie uur wacht. Dronk er meer biertjes dan ik bladzijden las en kwam tot de conclusie dat je het leven nu moet leven. Inhalen bestaat niet en is slechts schijn. Proost! Op het leven!