Of niet?!

Wie al langer meeleest weet dat we op zoek zijn naar een huis, dat de huurwoning waar we nu wonen in de stad  tijdelijk is. Prima huurhuis in een prima wijk, al noemen we het hier wel eens voor de lol Klein Zanikum (a la Harry Potter). We willen graag een huis met een flink stuk grond op het platteland, het liefst een boerderijtje, dicht bij een meer en het mag natuurlijk niet te veel kosten. (sluit maar aan in de rij zeggen de Zweden dan tegen ons).

Het afgelopen jaar bezochten we al heel wat huizen en boerderijtjes. Van helemaal spik en span tot bouwval, van heel klein tot mega groot, nergens werden we echt warm van. Zucht. De kinderen waren er ook een beetje klaar mee, dat heen en weer gezeul naar huizen. Oudste zoon weigerde nog mee te gaan. Er is zelfs een makelaar waar ik niet zo goed meer naar toe durf voor een bezichteging. Hij zal wel denken, heb je haar weer.

Het problem is dat ons hart eigenlijk ergens anders ligt. Al honderd keer hebben de man en ik tegen elkaar gezegd dat het veel beter is om te wonen waar we  nu wonen. We hebben er een  (goed) inkomen, het bos is er mooier, het wordt er niet zo koud swinters, er zijn meer voorzieningen en die zijn hier luxer en dichterbij, de kinderen gaan goed op hun school en hebben vrienden. Nogmaals zucht, het helpt niet. Hoe moeilijk kunnen we het ons zelf maken? Wij weten ook niet wat het is.

Stiekum keken we ook huizen in het gebied waar we graag zouden willen wonen . Niet slim natuurlijk, want er kwam een boerderij te koop die we wel zagen zitten. Dat was vorig jaar eind November. Even dachten we er over om naar de bezichtiging te gaan, maar dat zou niet slim zijn. Het was namelijk 6 uur rijden  (enkele reis) om even te gaan kijken. Jammer en de boerderij verdween van de Zweedse Funda. Verkocht, dachten wij. In februari verscheen de boerderij echter weer als 'te koop' en nog eens veel lager geprijsd ook. Wauw! Nieuwe ronde, nieuwe kanzen.

De prijs was zo ver gedaald dat we misschien de boerderij als een vakantieverblijf zouden kunnen aanhouden. Dat zou in het begin ideaal zijn, want de boerderij behoeft nogal wat onderhoud en opruim werkzaamheden. Dit is trouwens nog zacht uitgedrukt. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel troep op een erf zien liggen en ook het huis is aardig verwaarloosd de laatste Jaren.

De boerderij werd geveild, een gedwongen verkoop dus. Spannend! We deden mee met de veiling via de telefoon, zodat we niet het hele eind hoefde te reizen. Stel je voor dat het eerste bod al boven ons budget zou liggen? Konden we weer 6 uur terug in de auto. Het was lang geleden dat ik zo zenuwachtig was. Iek!!! Maar wat wil, wij deden het laatste bod. Jippie, we hadden een boerderij gekocht!

Althans, dat dachten we. De eigenaar van de boerderij is naar de rechtbank gegaan omdat hij het geaccepteerde bod, ons bod dus,  te laag vond. De rechtbank deed al uitspraak dat zijn bezwaar niet gegrond was. Helaas kan de huidige eigenaar in hoger beroep tot eind deze maand en misschien daarna nog een keer in nog hoger beroep. We hebben dus nu een boerderij betaald, maar hebben geen boerderij. Het ligt bij de rechter. Bizar, vind je niet?!

Ondertussen blijven we maar gewoon doorademen. Er valt niets aan te doen en kunnen alleen maar afwachten. We zijn  dus bijna eigenaren van een boerderij, of niet!?