En?

Beetje flauw natuurlijk, in mei een post schrijven met een cliff-hanger en vervolgens niets meer laten horen.

Eerst het goede nieuws, de boerderij is van ons. Jippie en een vreugdedans. Het duurde nog wel tot eind juni voordat alles rond was qua papieren. Zweedse instanties .......... daar moet je heel veel geduld mee hebben, om het maar even netjes uit te drukken. Vervolgens volgden er nog vele lesjes in geduld hebben met de oud eigenaren (vanaf nu de mannekes genoemd). De dag dat we in het huis wilden, werd er nog paniekerig vanalles en nog wat uit het huis gegooid door de mannekes. Om een lang verhaal kort te maken, er staan nog heel veel spullen in de schuren en op het erf. Je wordt spontaan minimalist als je er een week tussen zit en probeert op te ruimen. Het liefst zou ik alles in een container gooien, maar dat voelt toch als verspilling. Alles wordt dus netjes gesorteerd voor het recycle station of het Rode Kruis in de stad. Gelukkig vinden de kinderen het helemaal te gek om tussen alles te 'dumpster diven'  en op de oude autowrakken te klimmen. Ons vervelen doen we niet deze vakantie.

Zoals ik hier al schreef,  ging het niet echt goed met de gezondheid van mijn ouders. Kreeg mijn moeder de dag nadat we onze boerderij kochten te horen dat ze ongeneeslijk ziek was, volgde dit nieuws ook een maand later voor mijn vader.  Twee weken geleden overleed mijn moeder na een heftige periode van ziek zijn.  

Soms is het leven net een achtbaan. Denk je dat je rechtuit gaat wordt je opeens naar links geslingerd of hang je ondersteboven, inclusief naar gevoel in je maag.  De hele lente en zomer zaten we in de achtbaan. Gelukkig waren er ook leuke momenten, met armen in de lucht, heel hard gillen en mooie uitzichten op de hoogste punten. Toch wordt het tijd om uit te stappen en op zoek te gaan naar een andere atraktie. Het mag wel even iets minder heftig. De draaimolen als het kan, graag. Ik heb er nu al zin in.